Μέρα απεργίας αύριο. Απεργούμε. Με το βλέμμα στραμμένο προς τα που;
Είναι αλήθεια σπουδαίο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, φορτισμένο ιστορικά και έχει να επιδείξει σημαντικές επιτυχίες. Κι όμως η ιστορική του σημασία, στο δαιδαλώδες δίκτυο της οικονομικής δραστηριότητας των ημερών μας, τείνει να εκλείψει και να απορροφηθεί.
Σήμερα, πολύ περισσότερο αποτελεί ένα ζωντανό στατιστικό μέγεθος. Μια ζωντανή αποτύπωση της κατακραυγής ή και της αποδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής. Παρά το όπλο του εργάτη!
Είναι αλήθεια σπουδαίο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, φορτισμένο ιστορικά και έχει να επιδείξει σημαντικές επιτυχίες. Κι όμως η ιστορική του σημασία, στο δαιδαλώδες δίκτυο της οικονομικής δραστηριότητας των ημερών μας, τείνει να εκλείψει και να απορροφηθεί.
Σήμερα, πολύ περισσότερο αποτελεί ένα ζωντανό στατιστικό μέγεθος. Μια ζωντανή αποτύπωση της κατακραυγής ή και της αποδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής. Παρά το όπλο του εργάτη!
Παραμένει όπλο, εντούτοις έχει προδοθεί.
Πόσο μάλλον όταν όλο το προηγούμενο διάστημα, αποτελούσε ένα διαπραγματευτικό χαρτί, εν όψει μιας εκ προοιμίου προδοτικής συμφωνίας. Πόσες φορές στη σύντομη μνήμη μας, μπορούμε να θυμηθούμε ηγεσίες συνδικαλιστικών φορέων, κατόπιν απεργιακών κινητοποιήσεων, να ρίχνουν υπογραφές σε συμβόλαια εργασιακής ασφυξίας; Πόσες φορές, οι μπροστάρηδες των συνδικαλιστικών αγώνων, πετούσαν το προσωπείο, για να μεθύσουν με το αθάνατο κρασί, ενός υπουργικού θώκου.
Παραμένει όπλο, εντούτοις έχει σκουριάσει.
Όχι από την αχρησία, τουναντίον από την αλόγιστη χρήση! Διότι όλο το προηγούμενο διάστημα, ο ριζοσπαστισμός των σωματείων, δε προέκυπτε από το βαθμό της συμμετοχής των εργαζομένων στις απεργίες, αλλά από την ετήσια καταγραφή των μερών απεργιών. Παραμένει όπλο, εντούτοις έχει κουράσει. Διότι η απεργία, δεν χρησιμοποιούνταν ως μέσω διεύρυνσης της κοινωνικής συμμαχίας και αλληλεγγύης , αλλά ως σπαραγμός, ανάμεσα στον ένα και στον άλλο. Στις μέρες απεργίας, κανείς απεργός οδηγός λεωφορείου δε πήγε να πάρει τους απεργούς άλλων κλάδων να τους μεταφέρει στις συγκεντρώσεις. Κανείς δάσκαλος δεν άνοιξε μια σειρά σχολείων, ώστε να μαζευτούν εκεί παιδιά, ώστε οι εργαζόμενοι γονείς να μπορούν να διαδηλώσουν. Κανένας απεργός δημοσιογράφος δεν απέργησε την επόμενη μέρα των κινητοποιήσεων, ώστε να παρεμποδίσει τα επικοινωνιακά τερτίπια των ελίτ. Μια μέρα, μια πορεία και κάθε ένας το δικό του μετερίζι.
Παραμένει όπλο, που έχει κομματιάσει.
Διότι ουκ ολίγες φορές χρησιμοποιήθηκε για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Άλλοτε ως μέσω αναπαραγωγής επιρροών, άλλοτε ως μέσω διαμόρφωσης πολιτικού κομματικού πλαισίου, άλλοτε πάλι ως μια απλή προεκλογική κομφερασιόν!
Είναι όπλο, που πρέπει να αλλάξει... Συμμετέχουμε και αλλάζουμε τους όρους.
