Αναρωτιέται ο ελληνισμός, από τον Έβρο μέχρι τη Λευκωσία τι πρέπει να γίνει, ώστε τα δύο ελληνικά κράτη, να διατηρήσουν τα στοιχειώδη.
Να είναι στο δρόμο, να διαδηλώνει και να αντιστέκεται σε όλα τα μεγέθη. Είτε στη φοροεπιδρομή, είτε στα λογής χαράτσια, είτε στην ανεργία , είτε στη λεηλασία της Κύπρου, είτε στις περικοπές στις συντάξεις, είτε στο σχέδιο Αθηνά, είτε στο Σύνταγμα, είτε στο Λευκό Πύργο, παντού! Ενάντια σε όλους ένα «ΌΧΙ σε όλα»!
Εύκολα κανείς σε τούτο το σημείο, θα μας κατηγορούσε για τυφλό, ανέξοδο και ανεύθυνο λαϊκισμό. Ας δούμε όμως ολόκληρη την εικόνα.
Τα ανδρείκελα που κυβερνούν, «οι ατσαλάκωτοι προ της φυλακής» μπορούν να επιτύχουν την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση; ΌΧΙ! Διότι δεν έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο να αντιτάξουν μιαν άλλη αντίληψη, ούτε το πολιτικό ήθος έχουν να αντιτάξουν ένα άλλο πολιτικό πλαίσιο και κυρίως διότι είναι δεμένοι χειροπόδαρα σε λογής «μίζες» και διαδρόμους διαπλοκής και δε μπορούν ούτε να φτερνιστούν αυτόνομα. Άρα σε αυτό το πολιτικό προσωπικό, ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιβάλλει το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί του. «Θα μας ρίξουν». Είναι το χαρτί που προστάτεψε την Ελλάδα από την ωμότητα που αντιμετώπισαν οι Κύπριοι αδελφοί μας. Είναι το χαρτί που έμπαινε μπροστά στα μάτια των διευθυντηρίων και τους οδηγούσε να αναπροσαρμόζουν την τακτική τους. «Θα μας ρίξουν» είναι το μόνο που τα δουλικά χείλη του Σαμαρά μπορούν να ψελλίσουν στη δικτάτορα Μέρκελ. «Θα μας ρίξουν» είναι το μόνο που τρέμει ο Βενιζέλος, γιατί γνωρίζει πως αυτόματα περνά στην ιστορία ή στον Κορυδαλλό. «Θα μας ρίξουν» είναι το μόνο αίσθημα που μπορεί να ανακόψει τον Κουβέλη από τη δουλική υποστήριξη όλων των μέτρων ενάντια στο λαό. «Θα μας ρίξουν» ας τους γίνει εμμονή.
Οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις, μολονότι εμφανίζουν ένα ρηξικέλευθο και συγκρουσιακό πρόγραμμα είναι σε θέση να πράξουν το οτιδήποτε εάν πίσω τους δεν έχουν τις πλάτες ενός λαού που είναι εν πολλοίς «στα κάγκελα». Όχι. Διότι όλες οι συγκρούσεις, από την παραγωγική αναδιάρθρωση μέχρι την επιχειρηματική δραστηριότητα με άλλους από τους τωρινούς όρους, προϋποθέτει ένα πράγμα. Έναν λαό σε κίνηση, ένα λαό που προσπαθεί. Ένα λαό, που αγωνίζεται για όλα με όλες του τις δυνάμεις. Υπάρχει και μια άλλη όψη στο νόμισμα. Ο ελληνικός λαός έχει γνωρίσει προδοσίες και αλλαγές στα πολιτικά πρόσωπα πριν και μετά την εξουσία. Μόνο ένας λαός που είναι «πιο μπροστά» σε αγωνιστική ετοιμότητα από το πολιτικό του προσωπικό, είναι σε θέση να προστατευτεί από μια νέα προδοσία. Άδηλα ή και έκδηλα δηλαδή, οι αντιπολιτευτηκές δυνάμεις να γνωρίζουν πως αν δε πράξουν αυτά που υπόσχονταν, «θα πέσουν». Να φοβούνται κι αυτοί, πως τόσο στο πλαίσιο των αγώνων, όσο και σε μια ενδεχόμενη παρουσία τους στους κυβερνητικούς θώκους, ότι «Θα μας ρίξουν».
Οι ξένες δυνάμεις, με ποιο τρόπο μπορεί να συμμαζευτούν; Μόνον αν νιώσουν πως «πέφτουν». «Πως θα τους ρίξουν». Και εκεί έχουμε τεράστια ευθύνη και δυνατότητα. Διότι οι έλληνες που αγωνίζονται και είναι στο δρόμο, ενισχύουν όλες τις εστίες αμφισβήτησης από τη Λισαβόνα μέχρι το Λονδίνο και από τη Λευκωσία μέχρι το Βερολίνο. Διότι ο ελληνικός λαός, που αγωνίζεται και πολεμά, λειτουργεί υπέρ όλων όσων προσπαθούν και αγωνίζονται ενάντια σε όλα αυτά τα ανδρείκελα που γλεντάνε πάνω στα συντρίμμια των εθνών.
Σε απλά ελληνικά η μόνη διέξοδος είναι ένας λαός στους ΔΡΟΜΟΥΣ. Δεν υπάρχουν οι 10 σωτήρες του έθνους που θα κρυφτούν σε ένα βουνό και θα πουν, έτσι θα γίνει. Δεν υπάρχουν οι φρούδες ελπίδες, ότι θα κατέβουν αρκούδες ή θα ανεβούν φυσαλίδες και πάνε τα προβλήματά μας. Υπάρχει στα χέρια μας, ένα μόνο χαρτί. ΕΜΕΙΣ που τους απειλούμε κάθε στιγμή πως θα τους Ρίξουμε!
