Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε μέσα να του αποδώσει διάφορους τίτλους. Όμως ο έναν τίτλο τον έλαβε μόνος του. Ήταν ηγέτης των φτωχών, ο Τσάβες.
Ξεκίνησε τους αγώνες του νωρίς, βλέποντας πάντα ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο του φτωχού, που περιμένει, που ελπίζει. Περιμένει να χειραφετηθεί, να μάθει γράμματα, να έχει υγεία, να έχει γυαλιά, να μην χάνει το παιδί του από αρρώστιες. Περιμένει να νιώσει ελεύθερα, δημοκρατικά, να νιώσει την πατρίδα του από χώρο, σε τόπο, σε ρίζα. Να δει τις ευλογίες του εδάφους του, να τον τρέφουν, να τον φροντίζουν. Τους γείτονές του και τους λαούς του κόσμου να τον σέβονται. Περιμένει ένα χέρι, που θα αρχίσει να ενώνει όλα τα χέρια, στο μεγάλο χορό της αλληλεγγύης.
Ξέρει ο φτωχός που είναι, γελά με τη φτώχεια του, γιατί είναι περήφανος. Αυτό το περήφανο και γελαστό πρόσωπο, γεμάτο ελπίδα είχε ο Τσάβες.
Καλό ταξίδι αρχηγέ. Εμείς θα εφορμούμε στον ουρανό, πότε να συναντούμε τους αγώνες σου, πότε να συναντούμε τις ελπίδες του λαού σου και πότε πάλι απλά για να σου πούμε, πως ήσουν ένας από εμάς. Κι όταν δεις τους άλλους ηγέτες και επαναστάτες, μίλησέ τους για τα τρωτά του κόσμου μας. Μη διστάσεις από το δέος που αυτές οι φυσιογνωμίες σου προκαλούσαν, να τους πεις τα νέα μας. Άλλωστε ήσουν μόνος όλα αυτά τα χρόνια, στο λάκκο των λεόντων. Αρχηγέ, το έχουμε. Θα κερδίσουμε.
