Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Όχι ούτε συμμεριζόμαστε το θεσμό των παγκόσμιων ημερών, ούτε οι γυναίκες γιορτάζουν μια φορά το χρόνο. Τη δεχόμαστε τη μέρα όμως ως μια αφορμή.
Ως αφορμή για να θυμηθούμε όλες εκείνες τις γυναίκες που στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου, πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας για να ικανοποιήσουν τις απανταχού ορέξεις των ανδρών. Ως αφορμή για να θυμηθούμε όλα εκείνα τα κορίτσια που πέφτουν θύματα βιασμού, πότε στην Ινδία, πότε στους σκοτεινούς πολέμους της Αφρικής και πότε στα σκοτεινά μονοπάτια των μητροπόλεων της Δύσης. Ως αφορμή, για να στοχαστούμε την ελεεινή και τρισάθλια φυσιογνωμία του παγκόσμιου συστήματος, που προβάλει τις μεταλλαγμένες Barbie, μόνο ως σεξ σύμπολ. Τι κι αν όλες αυτές οι «προβαλλόμενες», συνωστίζονται τις τουαλέτες για να επιτείνουν τις ανορεξίες τους ή στα φαρμακεία για να αγοράσουν με το κιλό τα αντικαταθλιπτικά...
Ως αφορμή για να θυμηθούμε όλες εκείνες τις αγωνίστριες, από τα δάση του Μεξικό μέχρι τα όρη του Κουρδιστάν. Που σε πείσμα της ιστορίας, επιτυγχάνουν νίκες, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Όλες εκείνες της Ελληνίδες, από τις Σκουριές της Χαλκιδικής μέχρι τις περήφανες γιαγιάδες μας, που σηκώνουν την ελληνική σημαία στα ξερονήσια του Αιγαίου...
Μα εμείς σήμερα θα μιλήσουμε ξεχωριστά για κάποιες άλλες γυναίκες. Εκείνες τις γυναίκες που σε όλη την Ελλάδα, μαγειρεύουν στα συσσίτια της Εκκλησίας. Τις σύγχρονες μητέρες του έθνους μας. Που θρέφουν όλα τα άστεγα και φτωχά παιδιά της. Όλες εκείνες που νωρίς το πρωί, με σθένος φέρνουν αθόρυβα σε πέρας το πιο σπουδαίο έργο. Της διατροφής του πεινασμένου. Της διατροφής ενός λαού, που βρήκε η αξιοπρέπειά του, σε αυτές ένα καταφύγιο. Που κρατούν μόνες τους, τον κοινωνικό ιστό σε συνοχή και μας γλιτώνουν από ανανεωμένες εκδοχές της μαύρης πείνας, της κατεχόμενης από τους Ναζί, Αθήνας.
Αυτές οι «ηπειρώτισσες» των ημερών μας, είναι άξιες όχι μόνο για θαυμασμό. Είναι άξιες ως σύμβολο, μιας Ελλάδας που αθόρυβα υπάρχει και φωτίζει τα τρωτά των ημερών μας.
Σας ευχαριστούμε.
Τα παιδιά σας.
